خوانده بودم که بی عشق زندگی معنا ندارد.خوانده بودم که

 بی عشق وجود آدمی مفهومی ندارد.خوانده بودم که تا

عشق نباشد محبت و صفا و صداقت هرگز میانمان حکم فرما

نمی شود و خیلی های دیگر که از عشق خوانده بودم که

واقعیت نداشت . شنیده بودم اگر در راه عشق دل نهی یار

سر می نهد که افسوس این چنین نیست . چقدر غریب

مانده ایم میان باورهایی که خودمان آنها را به وجود آورده ایم.

عشق یک باور است که سر چشمه اش را تنهایی و غم

بوجود می آورد. کاش تیری از آسمان می آمد و سینه ی

عشق را می شکافت تا چهره ی واقعیش را نشان دهد .

زیر بار عشق خمیده شدم و شنیدم صدای شکستن حرمت

دلم را و مردنش را احساس کردم با تمام وجودم.حس کردم

که این تن خسته دیگر تحمل ندارد و این ظاهر اوست که با

هر سازی کوک می شود و می رقصد. عشق بازیچه ی

دست کسانی شده که از هیچ دنیا فهمی ندارند و فقط

سرگردان میان تهی خویش بنام عشق می گردند. من

سینه ام را شکافتم تا بدون هیچ حاشیه ای عشقم را هدیه

کنم و در تاریکی های درونم روزنه ای از نور باز کردم و

عشق را خورشید تابنده  تاریکی ها کردم ولی افسوس که

سایه ی تاریکی آنقدر سنگین بود که خورشید را در میان

خودش گرفت و برای همیشه محو کرد و مرا در عین بودن

به نبودن مبدل کرد . هستم اما نیستم . بیدارم اما خوابم و

زنده ام اما برای آن مرده .آری نگاه حقیرانه اطرافیان از

سکوت عشق سنگین تر است آنقدر که من هم باور می کنم

عشق کلمه ای خیالیست که من و ما برای او بازیچه ای

بیشتر نیستیم. همه چیز را در مورد عشق شنیده بودم

 جز اینکه عشق حقیرانه ترین رابطه میان بشر است برای

دوست داشتن و بودن در کنار هم .من روزی سفر می کنم و

نمی گویند فلانی عاشق واقعی بود آنها مرا مجنون

 می پندارند نه عاشق.

نظرات شما عزیزان: